[BAP] New Year Party - Himchan x Daehyun

ข้อมูลเบื้องต้น

Happy New Year 2014

สวัสดีปีใหม่รีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน

ตอนรับปีใหม่ด้วยฟิคป่วงๆ ที่ถูกแต่งตอนกำลังมึนงง

เนื่องจากเวลาล่วงเลยมาก็ตี 3 กว่าๆ แต่ดันไม่มีที่นอน

เลยมานั่งเขียนฟิครับปีใหม่เล่นๆ ตั้งแต่ตี 3 กว่าๆ ยันตี 5

รู้สึกว่ามันค่อนข้างป่วงๆ เหมือนอารมณ์คนแต่งเลย เหอะๆๆๆ

เอ็นจอยรีดดิ้ง และมีความสุขกับวันปีใหม่และทุกๆ วันนะคะ ^^

เนื้อเรื่อง

Title: New Year Party

Couple: Kim Himchan x Jung Daehyun

            ถ้า ‘จองแดฮยอน’ คนนี้ตื่นเช้าสักนิด วันนี้ก็คงจะไม่ต้องวิ่งหน้าตั้งแบบนี้ ช่วงขาที่ไม่ยาวมากรีบก้าวฉับๆ อย่างรวดเร็วเพื่อไปให้ทันเวลางานอย่างทันท่วงที ปกติเขาไม่ใช่คนเข้างานสาย แต่เมื่อคืนเขาแค่ดูซีรี่ส์หนักจนลืมทำงาน เลยต้องรีบปั่นใส่เสร็จ กว่าจะได้นอนก็ตั้งตี 2 ตี 3 เลยกะว่าจะของีบสักหน่อยแต่ดันหลับเพลิน ผลก็คือ ได้วิ่งหน้าตั้งมาทำงานอย่างที่ทำอยู่ตอนนี้นี่แหล่ะ

            “ย๊า!! จะไม่ทันแล้ว!!!!”

            ร่างเล็กตะโกนในลำคอ ในขณะที่กำลังวิ่งไปเพื่อคว้าเอาบัตรที่เป็นชื่อของตัวเองมาลงเวลาให้ทันก่อนเวลาแปดโมงครึ่ง

            08:29 AM

            และแดฮยอนก็คว้าบัตรมาลงชื่อได้ทันก่อนจะถึงเส้นตาย

            08:30 AM

            และหัวหน้าแผนกสุดเฮี้ยบเดินมาเพื่อเช็คการลงเวลาของลูกน้อง นิ้วเรียวสวยไล้รายชื่อดูเรื่อยๆ อยู่ข้างๆ แดฮยอนที่ยืนหอบจนตัวโยน

            “จองแดฮยอน”

            เสียงที่ใครๆ ก็บอกว่าหวาน แต่ตอนนี้มันดูหลอนๆ สำหรับแดฮยอนยังไงก็ไม่รู้สิ

            “คะ... ครับ?”

            “คุณมาลงเวลาสายนะ”

            “อ่า~ ครับ...”

            แดฮยอนตอบรับผู้เป็นเจ้านาย ก่อนจะรู้สึกเอะใจอะไรบางอย่างขึ้นมา

            “ดะ... เดี๋ยวนะครับ คือผมลงเวลาสายหรอ?”

            หญิงสาวไม่ตอบ เพียงแค่หยิบบัตรลงเวลายื่นมาให้เขา แดฮยอนรับมันมาอย่างมึนงง ก่อนจะอ่านดูชื่อที่แปะหราไว้อย่างเด่นชัด

            ‘จองแดฮยอน’

            ละ... แล้วที่กูลงเวลาไปเมื่อกี้มันของใครวะ!!

            คิดได้ดังนั้นเลยยกบัตรลงเวลาที่อยู่ในมืออีกข้างขึ้นมาดูอย่างเชื่องช้า และเพียงแค่รายชื่อปรากฏสู่สายตา จองแดฮยอนก็แทบจะดิ้นตายลงตรงไหน

            “โอ้โหห! วันนี้ฉันมาทำงานทันแหะ! ขอบใจนะเจ้าลูกแมวน้อย”

            เจ้าของบัตรลงเวลาตัวจริงแย่งมันจากมือแดฮยอน ก่อนจะยีผมอีกคนแรงๆ แล้วเดินลั้ลลาไปที่โต๊ะทำงาน โดยทิ้งให้แดฮยอนได้แต่สาปแช่งอยู่ในใจ

            หยิบของใครมาผิดไม่หยิบ ดันไปหยิบของไอ้เจ้าชายสายเสมอ สายทุกวัน สายแบบไม่คิดจะปรับปรุงตัว แค่คิดแล้วก็อยากจะร้องไห้ ใครใช้ให้บัตรของมันอยู่ใกล้เขากันเล่า!

            ไอ้บ้า ‘คิมฮิมชาน!’

          พักเที่ยง

            “เดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวนายเอามั้ย? เจ้าแมวน้อย”

            คิมฮิมชานเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังคนที่ยังพิมพ์งานมือเป็นระวิง แถมยังไม่สนใจเข้าอีกต่างหาก เสียงนิ้วเคาะกับคีย์บอร์ดดังมาให้ได้ยินเป็นระยะ

            “นี่จะไม่กินข้าวรึไง?”

            ฮิมชานถามซ้ำอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าอีกคนจะตอบอะไร

            “นี่! ไอ้ตัวเล็ก!”

            นิ้วเรียวหยุดชะงักเล็กน้อย ฮิมชานฉีกยิ้มอย่างดีใจ แต่ก็ต้องหุบยิ้มลงเมื่ออีกคนรัวคีย์บอร์ดต่อ สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจลากเก้าอี้อีกคนออกมา จัดการเซฟงานให้เสร็จสรรพ แล้วหันไปยืนยิ้มโชว์ฟันใส่คนที่นั่งจ้องจะกินหัวเขาอยู่ร่อมร่อแล้ว

            “นี่!!!!! ไม่เห็นรึไงว่าทำงานอยู่!!!!”

            เห็นเสียงทุ้มๆ แบบนั้น ตวาดทีแก้วหูแตกนะครับบอกเลย คนอะไร เวลาดุแล้วเสียงแหลมชะมัด ตัวก็เล็กนิดเดียว เสียงดุก็แหลมบาดหู ฮิมชานเพียงแค่เอานิ้วอุดหูสักพัก ก่อนจะลากเจ้าลูกแมวออกไปด้านนอกด้วยกัน

            “นี่!!! จะลากไปไหน? ปล่อยนะ!!!!!”

            เสียงแหลมๆ นั่นยังตวาดไม่หยุด เดินผ่านแผนกไหนเขาก็มองกันเป็นตาเดียว แต่สองคนนั้นก็ดูจะไม่สนใจ พูดให้ถูกคือ ตัวฮิมชานน่ะไม่สนใจ แต่แดฮยอน...

          ดูเหมือนรายนั้นจะไม่รับรู้อะไรเลย

            “ไปกินข้าวไง หิวแล้ว”

            ฮิมชานยังคงลากไปไม่เลิก แม้จะโดนตวาดด้วยเสียงอันทรงพลังหรือโดนทุบตีด้วยมือเล็กๆ นั่น แต่บอกเลยว่าเขายอม

          ไม่มีใครรู้ใช่มั้ยว่าเขาชอบแดฮยอน?

          อ่า~ เขารู้กันทั้งบริษัทแล้วล่ะ -///////////////-

          ตั้งแต่วันที่เขาประกาศกร้าวว่าชอบจองแดฮยอน เจ้าลูกแมวนี่ก็โหดใส่เขาตลอด -..-

            “หิวก็ไปกินคนเดียวสิวะ! คนจะทำงาน!!”

            แดฮยอนตะโกนไม่หยุด จนฮิมชานเป็นห่วงว่าคออีกคนจะพังเอา

            “จะไปไม่ไปไอ้ตัวเล็ก!”

            “ไม่ไปเว้ย!!!!!!”

            “ได้แดฮยอน ไม่ไปฉันจะจูบนายมันตรงนี้แหล่ะ”

            “อื้ม... กินร้านไหนดีน้า~”

            ให้มันได้อย่างนี้สิจองแดฮยอน เปลี่ยนเร็วเสียเหลือเกินนะ เลี้ยงง่ายๆ แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย

            “ฮิมชานไปกินร้านนั้น!!”

            คนตัวเล็กชี้นิ้วสั่ง ก่อนจะฉุดกระชากปนลากถู(?)เขาไปตามทางที่ใจตัวเองต้องการ คือเมื่อกี้เพิ่งแหกปากจะเป็นจะตายว่าไม่กิน ไม่ไป ตอนนี้ฮิมชานได้แต่ปล่อยตัวไปตามแรงลากของเด็กเอาแต่ใจ

            ก็รู้ไงว่าไอ้ตัวเล็กมันหิว ทำแอ๊บไม่อยากไปกับเขา เด็กบ้า!!

            แล้วมื้อเที่ยงที่แสนวุ่นวายก็ได้จบลงไปอย่างไม่สวยเท่าไรนัก เพราะแดฮยอนเล่นสั่งอาหารมาแบบว่ากินพรุ่งนี้ก็ไม่หมด แล้วยังให้เขาจ่ายคนเดียวอีก เขาก็แค่พนักงานบริษัทธรรมดา จะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายค่าอาหารเยอะแยะขนาดนั้น อันที่จริงก็ไม่ใช่อะไรหรอก ดันไปดูถูกอีกคนไว้ กรรมเลยตกมาที่เขาเต็มๆ แค่คิดก็รู้สึกว่าไม่น่าเลย - -

          ย้อนกลับไปมื้อเที่ยง

          “รายการอาหารทั้งหมด 7 รายการนะคะ”

          สิ้นเสียงทวนเมนูของพนักงานสาวแล้วฮิมชานก็แทบลมจับ 7 อย่างที่ว่า เป็นของเขาแค่ 1 นอกนั้นเป็นของลูกแมวหมดเลย

          “หมดหรอ?”

          “ระดับนี้แล้ว”

          “ไม่หมดจ่ายเองนะ”

          “นี่!!!! ได้คิมฮิมชาน นายดูถูกฉันใช่มั้ย กระเป๋านายฟีบแน่ๆ”

            นั่นแหล่ะ เพราะความปากหมาของเขาเอง ดันไปดูถูกความสามารถในการเขมือบของกินของเจ้าลูกแมว ก็เห็นตัวนิดเดียว ใครมันจะไปคิดว่าจะกินเยอะขนาดนี้ เอาไปเก็บไว้ไหนกันนะ - -

            “นี่! ไหนๆ ก็ใกล้สิ้นปีแล้ว อังคารนี้เรามาจัดปาร์ตี้ฉลองกันที่นี่ดีมั้ยอะ?”

            เสียงดี๊ด๊าของพนักงานสาวอย่างฮันซอนฮวาเอ่ยขึ้น ท่ามกลางความสนใจของพนักงานที่เหลือ ทุกคนดูจะสนใจกับมันมาก ถ้าไม่มีคนมาดับความฝันซะก่อน

            “ถามคุณฮโยซองยัง? รายนั้นจะอนุญาตหรอ”

            สิ้นเสียงของฮิมชาน ทุกคนก็ต่างพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ดูเหมือนสิ้นปีนี้คงได้ฉลองใคร ฉลองมันเสียแล้วล่ะ

            “แล้วเราไม่ลองขอดูล่ะ?”

            จองอึนจีเสนอความเห็นบ้าง ทุกคนดูเหมือนจะเห็นด้วย แต่สักพักก็ต้องเมินมันไป ใครจะกล้าเขาไปขอล่ะถูกมั้ย?

            “ฉันว่าส่งคนเข้าไปขอก็ดีนะ”

            ซอนฮวาสนับสนุนความคิดนั้น ตอนนี้ทุกคนเลยเริ่มมองหน้ากันเพื่อหาผู้โชคดี

            “ฮิมชาน นายหน้าด้านสุดละ!”

            “อย่ามองแบบนั้น พวกเธอจะให้คนแบบฉันไปขอเนี่ยนะ? โดนปฏิเสธตั้งแต่ก้าวเข้าห้องแล้ว”

            ฮิมชานส่ายหัว ซึ่งทุกคนก็เห็นด้วย ไอ้เจ้าของฉายา ‘เจ้าชายสายเสมอ สายทุกวัน สายแบบไม่คิดจะปรับปรุงตัว’ ขืนให้เขาไปขอ มีหวังโดนปฏิเสธแบบที่มันว่านั่นแหล่ะ ดังนั้นเราต้องหาคนที่มันตรงกันข้ามใช่มั้ยล่ะ?

            “แดฮยอนนา~”

            “หืม?”

            “เขาไปขอคุณฮโยซองให้หน่อยสิ”

            แดฮยอนเลิ่กคิ้วก่อนจะชี้เข้าหาตัวเอง แล้วรีบส่ายหัวปฏิเสธทันที

            “โน้ววว!”

            “นะแดฮยอนนะ แดฮยอนคนดี คนเก่งของพวกเรา นะแดฮยอน”

            “วันนี้ฉันเพิ่งมาสายเป็นครั้งแรก ไม่เอาอะ!”

            “งั้นแบบนี้ต้องจับไม่สั้นไม่ยาวเสียแล้วล่ะ”

            ตอนนี้กลายเป็นว่ามีคนสองคนที่ยืนถกเถียงกันเบาๆ อยู่หน้าห้องที่ถูกแปะหราไว้ว่า

‘หัวหน้าแผนก

จอนฮโยซอง’

            “เข้าไปดิ”

            เป็นแดฮยอนที่ผลักไสให้ฮิมชานเข้าไป ทั้งดัน ทั้งด่า ทั้งทุบ ทั้งตี ฮิมชานก็ไม่ยอมลูกเดียว

            “นายดิเข้าไป”

            “ไม่!”

            “ไป!”

            “นี่! คิมฮิมชาน! วันนี้ฉันอุตส่าห์ทำให้นายมาเช้าครั้งแรกในรอบหลายสิบปีนะ จะเข้ามั้ย!!”

            “โหยยย ซึ้งตายแหละ จ้างก็ไม่เข้า!”

            “จะเข้าไม่เข้า!!”

            “ไม่เว้ย!”

            “ถ้าเข้าให้จูบ!”

            “หัวหน้าครับ”

            แดฮยอนถึงกับตะครุบปากตัวเองไว้ไม่ทัน จะไปห้ามอีกคนก็ไม่ทัน เพราะฝ่ายนั้นโผล่หน้าเข้าไปเรียบร้อยแล้ว เขาถึงกับกุมขมับ เรื่องนี้ขอโทษฮิมชานคนเดียว เพราะถ้าไม่ใช่ว่ามันชอบขู่เขา แบบเอะอะจับจูบ อะไรๆ ก็จูบ เขาก็คงไม่ติดคำนั้นจนเผลอเอามาพูดหรอก

            จองแดฮยอนจะบ้าเป็นรอบที่ร้อยของวัน

            ยิ่งเห็นหน้าตาฮิมชานตอนที่ออกมาจากห้องของหัวหน้า ยิ่งทำให้แดฮยอนอยากจะร้องไห้ เดินผ่านหน้า แล้วเอานิ้วยาวๆ มาแตะเบาๆ ที่ปากของเขา ยิ่งรู้สึกเหมือนอยากจะตายลงวันนี้เลย

            “หัวหน้าว่าไง?”

            “...”

            “ฮิมชาน! หัวหน้าว่าไง”

            “หัวหน้า...”

            “?”

            “อนุญาตเว้ย!!!”

            แล้วเสียงเฮก็ดังขึ้นอย่างมีความสุข แต่คงจะมีอยู่คนเดียวที่ไม่รับรู้อะไรเลยสักอย่าง ใครจะดีใจอะไรก็ช่าง ตอนนี้จองแดฮยอนเครียด! เครียดมากด้วย ถ้าเขาไม่ยอมให้มันจูบจะเกิดอะไรขึ้นวะ?

            ตื๊อดึ่ง~

            เสียงแจ้งเตือนโปรแกรมไลน์ดังขึ้น ทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์ และข้อความที่ปรากฏตรงหน้าสามารถตอบปัญหาที่เขาข้องใจเมื่อสักครู่ได้อย่างแจ่มแจ้งเลย

            ‘เดี๋ยวถึงวันนั้นจะทวงสัญญานะ’

          ‘จะไม่ยอมให้จูบก็ได้นะ’

          ‘แต่ถ้านายทำแบบนั้น ฉันจะจับนายปล้ำแบบไม่ต้องรอให้เป็นแฟนเลย’

            ข้อความนั้นดับฝันของจองแดฮยอนลงทันทีแบบไม่ต้องสงสัย ทำไมคิมฮิมชานชอบดับฝันคนอื่นกันนะ!! ไอ้คนนิสัยไม่ดี!!!! TT^TT

            December 31^st, 2013

            วันนี้เป็นวันสิ้นปี และที่บริษัทเองก็มีนิวเยียร์ปาร์ตี้ที่พวกพนักงานเป็นคนจัดเอง ทุกสิ่งทุกอย่างจัดเต็มหมด ปาร์ตี้เริ่มขึ้นอย่างสนุกสนาน มีทั้งร้องเต้น เล่นเกมกัน ทุกคนดูมีความสุข ยกเว้น...

            จองแดฮยอน

          ที่ตั้งแต่เข้างานมายังจับปากตัวเองไม่เลิก แถมยังเผลอเลียริมฝีปากบ่อยครั้งกว่าที่เคยทำ

            “ตอนนี้ก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้วนะ เรามาจับสลากแลกของกันดีกว่า”

            ซอนฮวาที่ทำหน้าที่พิธีกรของงานได้อย่างไม่มีขาดตกบกพร่องเอ่ยขึ้นเรียกความสนใจให้ทุกคนหันไปทางเวทีได้

            “และคนแรกที่จะขึ้นมาจับ เรายกให้ผู้กล้าของเรา คิมฮิมชาน”

            ฮิมชานทำหน้าเลิ่กลั่กเมื่อได้ยินชื่อตัวเอง ก่อนจะวางแก้วเหล้าในมือแล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนเวที เสียงกรี๊ดที่ดังตามเป็นแบ็คกราวน์บวกกับท่าทางที่โบกไม้โบกมือราวกับตัวเองเป็นดารามันทำให้แดฮยอนหมั่นไส้ จนเผลอกระดกแก้วเหล้าในมือแบบรวดเดียวหมด

            “ได้ของใคร?”

            ซอนฮวายื่นไมค์ไปให้หลังจากที่เห็นอีกคนจับขึ้นมาแล้วเรียบร้อย รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นบนมุมปาก เสียงทุ้มเอ่ยย้ำๆ ชัดๆ ถึงใครบางคนที่เป็นเจ้าของชื่อในกระดาษแผ่นนี้

            “จอง แด ฮยอน”

            และเจ้าของชื่อที่เพิ่งกระดกเหล้าแบบรวดเดียวหมด เลยไม่ได้ฟังเพราะอาการมึนหัวที่เข้ามารุมเร้าเบาๆ แดฮยอนยืนสะบัดหัวเรียกสติตัวเอง ก่อนจะหันไปทางเวทีเพราะได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองอีกครั้ง

            “จองแดฮยอน ขึ้นมาเอาของขวัญให้ฮิมชานเร็วๆ”

            ซอนฮวาประกาศซ้ำ ทำให้แดฮยอนเดินเซๆ ขึ้นไปด้านบน ถึงจะไม่เซจนล้ม แต่ก็เริ่มเดินไม่ตรงแหละนะ

            “นี่ยังไม่ทันจะเค้าท์ดาวน์เลยนะเฮ้ย! เมาแล้วหรอวะ?”

            ซอนฮวารับร่างอีกคนที่เผลอเซมาทางเขา ถึงแดฮยอนจะตัวเล็กแต่นั่นก็ผู้ชาย ซอนฮวาก็ผู้หญิงจะรับน้ำหนักได้อย่างไร

            “ไม่เมาๆ”

            แดฮยอนพยายามฝืนยืนตัวตรง ก่อนจะสะบัดหัวอีกครั้ง

            “เออ! ไม่ก็ไม่ ของขวัญล่ะ”

            “อ่อ! ลืมน่ะ พอดีมันยุ่งๆ วุ่นๆ เลยหาของไม่ทัน เอาคราวหน้าได้มั้ย?”

            แดฮยอนมองหน้าพร้อมกับส่งสายตาเป็นเชิงขอโทษ ซึ่งตัวฮิมชานเองก็ไม่ได้ว่าอะไร กำลังจะคว้าตัวคนที่กึ่งเมากึ่งปกติ ก็โดนซอนฮวาห้ามเสียก่อน

            “เดี๋ยวก่อนเด้! ให้แดฮยอนจับก่อน”

            แดฮยอนตีหน้ามึนใส่ ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในโหล แล้วแช่เอาไว้อย่างนั้นนาน นานมากจนฮิมชานต้องสะกิด

            “นี่! หลับรึไง รีบจับรีบลงไปด้านล่างเร็วๆ”

            “งื้มมมมม~”

            แดฮยอนหยิบม้วนกระดาษเล็กๆ ขึ้นมาแล้วยื่นมันให้กับซอนฮวา

            “คิม... แกแหละ เอาของขวัญลงไปให้ข้างล่างไป ฉันว่ามันไม่ไหวแล้วว่ะ”

            ซอนฮวาชายตามองแดฮยอนที่จะหลับแหล่มิหลับแหล่อยู่ แก้มกลมที่ขึ้นสีบางๆ เหมือนคนสุขภาพดีๆ แต่จริงๆ แล้วเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ก็อดที่จะส่ายหัวไม่ได้

            “แดฮยอน”

            ฮิมชานตบแก้มอีกคนเบาๆ หลังจากที่ปล่อยให้ลูกแมวทิ้งร่างลงบนโซฟา คนที่บอกว่าไม่เมาเอามือกุมหัวก่อนจะออกแรงขยุ้มมันเบาๆ

            “ไหวมั้ยเนี่ย?”

            “ไหว...”

            เสียงหวานยังไม่อ้อแอ้เท่าไร แสดงว่ายังคุมสติได้นิดหน่อย ถ้าทำอะไรไปเจ้าตัวก็น่าจะจำได้ ว่าแล้วฮิมชานก็โน้มตัวลงไปหมายจะทวงสัญญา แต่กลับโดนแดฮยอนดันหน้าออกอย่างแรง

            “อย่ามารุ่มร่ามนะ”

            “ทวงสัญญา”

            “เดี๋ยวค่อยทวง ไอ้บ้า!”

            ฮิมชานหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะขยี้ผมของแดฮยอน แล้วคว้าแก้วเหล้าของตัวเองขึ้นมาดื่มรอเวลาไปพลางๆ

            23:59 PM

            ตอนนี้ทุกคนเตรียมตัวที่จะเค้าท์ดาวน์กันแล้ว ฮิมชานช่วยพยุงตัวแดฮยอนเมื่ออีกคนพยายามยืนขึ้นตามคนอื่น

            “เอาล่ะ เรามาเค้าท์ดาวน์พร้อมกันนะ”

            “10”

            “9”

            “8”

            “นับสิ”

            ฮิมชานกระซิบบอกแดฮยอน ก่อนที่ตัวเองจะเริ่มนับตามคนอื่นๆ

            “6”

            “5”

            “4”

            “สะ...”

            เสียงของฮิมชานขาดห้วงไป เมื่อถูกริมฝีปากอิ่มของคนข้างกายประทับมาที่สิ่งเดียวกันของเขา คนโดนกระทำ(?)ตกใจเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็คว้าหมับเข้าที่เอวของอีกคนพร้อมกับรั้งให้เข้ามาใกล้ๆ ริมฝีปากที่ยังไม่ยอมแยกจากกัน ฮิมชานขบเม้มมันเบาๆ ก่อนจะสอดลิ้นร้อนเข้าไปกวาดหาความหวานอย่างชำนาญ ทั้งสองที่ยังนัวเนียกันไม่ห่าง นานเท่าไรไม่รู้ตั้งแต่เค้าท์ดาวน์ จนตอนนี้ก็เลยมาข้ามปีแล้ว ยังไม่มีใครยอมผละออกจากกัน เสียงพลุที่เริ่มเงียบลง แทนที่ด้วยเสียงครางอื้ออึงที่ดังอยู่ในลำคอของแดฮยอน เริ่มเรียกความสนใจให้คนอื่นหันมามอง และความรู้สึกนั้นแม้แดฮยอนจะไม่รู้ แต่ฮิมชานสัมผัสได้ เขาจึงค่อยๆ ผละออกมา

            “ตะ... ตามที่สัญญา...”

            “รักษาสัญญาดีจังเลยนะ”

            ฮิมชานวางมือลงบนกลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนแล้วขยี้มันเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว และดูเหมือนว่าคนอื่นเพิ่งจะหาเสียงตัวเองเจอ ถึงได้เริ่มส่งเสียงกรี๊ดกันระนาว

            “ตายละ! ยืนจูบกันไม่อายฟ้าอายดิน”

            ซอนฮวาปิดหน้าแดงๆ ของตัวเองเอาไว้ แต่ก็ยังเหลือช่องทางไว้ส่องเล็กน้อย

            “ฉันล่ะเขินจะบ้าตาย”

            อึนจีก็อีกคน เอาหน้าซบไหล่ซอนฮวาแล้วส่ายหัวไปมาราวกับรับไม่ได้กับเรื่องที่เกิดขึ้น

            “ไปแอบคบกันตอนไหน อะไรยังไงเนี่ย วันนั้นยังเห็นตีกันอยู่เลย”

            ฮิมชานส่ายหัวให้กับความช่างสงสัยของพวกผู้หญิงทั้งหลาย ก่อนจะขอตัวพาแดฮยอนออกจากงานเลี้ยง เพราะดูเหมือนว่าลูกแมวจะเริ่มไม่ไหวแล้ว

            “กินไปกี่แก้วเนี่ย?”

            ฮิมชานถามระหว่างทางที่พยุงอีกคนไปขึ้นรถซึ่งแดฮยอนก็แค่ยิ้ม ก่อนจะชูมือขึ้นมาสามนิ้ว

            “3 แก้ว? 3 แก้วไม่น่าเมาขนาดนี้นะ”

            “แก้วสุดท้ายกระดกทีเดียว หึหึ... หมดเลย”

            อืม... ไม่เมาให้มันรู้ไป

            “รู้ว่าคอไม่แข็งยังจะกินรวดเดียวอีกไอ้แมวเอ๊ย”

            ฮิมชานดีดหน้าผากแดฮยอนหลังจากที่ยัดตัวอีกคนเข้าไปในรถได้สำเร็จ

            “ฮิมชานดีดหน้าผากเขาทำไมง่ะ”

            ปากอิ่มยู่เข้าหากันอย่างขัดใจ แล้วก็นั่งบ่นงุ้งงิ้งอยู่คนเดียวไปตลอดทางตั้งแต่ออกจากบริษัทจนกระทั่งรถจอดสนิทที่หน้าบ้าน

            “ถึงแล้ว”

            ฮิมชานปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วตั้งท่าจะเปิดประตู หมายจะอ้อมไปช่วยประคองอีกคน แต่เจ้าลูกแมวก็ดันจับมือเขาเอาไว้เสียก่อน

            “ของขวัญ...”

            “หื้ม? อ๋อ!”

            ฮิมชานเลิกคิ้ว ก่อนจะนึกออก เขาเอี้ยวตัวไปเอากล่องของขวัญที่อยู่เบาะหลังมายื่นให้

            “แล้วก็... ของฉันก็... นายไม่ต้องเอาแล้วนะ”

            แดฮยอนก้มหน้างุดคางแทบจะชิดกับอก แก้มที่ตอนแรกขึ้นสีเรื่อเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ตอนนี้มันแดงจัดขึ้นกว่าเดิมอีกแหนะ

            “อะ... อ้าว! นี่นายคิดจะเบี้ยวฉันหรอ?”

            แดฮยอนส่ายหัวทันทีที่โดนกล่าวหาเช่นนั้น มือเล็กยกขึ้นมาจับที่ริมฝีปากย้ำๆ ราวกับกำลังนึกถึงเรื่องอะไรบางอย่างอยู่

            “กะ... ก็ให้ไปแล้วไง”

            “ให้... ตอนไหน?”

            “นายนี่มัน... ก็จูบข้ามปีนั่นไงเล่า!”

            ฮิมชานขมวดคิ้วราวกับกำลังประมวลผลอะไรบางอย่างอยู่ และยิ่งแก้มที่ขึ้นสีจัดกว่าเดิมอีกต่างหาก

            “นาย... ว่าอะไรนะ?”

            “กะ... ก็จูบข้ามปีไงเล่าของขวัญน่ะ!! ชัดรึยัง”

            แดฮยอนตะโกนใส่หูอีกคนแล้วก็กลับไปนั่งนิ่งเหมือน มือก็กดย้ำๆ ลงบนริมฝีปากทั้งจับ ทั้งลูบยิ่งทำ ฮิมชานก็รู้สึกว่าแก้มนั่นมันก็แดงขึ้นเรื่อยๆ

            “ขะ... เข้าบ้านแล้วนะ ฝันดี”

            แดฮยอนรีบหันไปเปิดประตูรถ แต่ก็โดนฮิมชานคว้าตัวไว้ให้หันมาก่อน

            จุ๊บ~

            ริมฝีปากได้รูปกดจูบลงไปบนริมฝีปากอิ่มอย่างรวดเร็วแล้วผละออก ก่อนจะมองหน้าอีกคนแล้วส่งรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นไปให้

            “สวัสดีปีใหม่ แล้วก็ฝันดีนะ”

            “อะ... อื้ม... สวัสดีปีใหม่”

            “น่ารักจริงๆ เลยไอ้ลูกแมวนี่!”

            -/////////////////////////////////////////////-

-THE END-